Saturday, September 20, 2008

Sawios Bedo

Kamekaran teknologi teuing ku gancang robahna. Kakara oge mucunghul teknologi anyar, geus torojol deui nu leuwih anyar. Kitu jeung kitu we. Mun baheula nelepon kudu ti warnet, ayeuna mah ti mana bae oge bisa, asal boga telepon keupeul (handphone). Mun baheula boga disket nu kapasitasna ukur sakitu mega, ayeuna mah geus kudu ganti ku flashdisk anu kapasitasna geus nikel nepi ka sa-giga.

 

Lian ti eta, daek teu daek teknologi oge mangaruhan kana adat tur kabiasaan hirup sapopoe. Mun baheula nu hayang bisa ngetik kudu rosa alias gede tanaga, ayeuna mah teu kudu, sabab tuts atawa tombol komputer mah hampang kabina-bina, beda jeung mesin tik. Nu tadina ngirim kartu lebaran kudu ka kantor pos ayeuna mah bisa ti imah, boh ku SMS atawa kartu elektronik. Mun nu dagang baheula mah kudu adu hareupan bae, ayeuna mah teu kudu. Pan aya internet tea. Jadi, nu dagang jeung nu meuli henteu salawasna kudu panggih. Cukup ku transaksi di internet bae.

 

Mimiti wawuh jeung nu ngaranna internet teh taun 2000. Eta ge teu ngahaja, ngan pedah kapaksa ku pagawean anu memang pakuat-pakait jeung internet. Loba bahan siaran nu kudu diunjal atawa diundeur ti internet. Talamba-tolombo mimitina mah, ka ditu bingung ka dieu bingung. Tapi ku dileukeunan mah tungtungna rada taram-taram, ngulik sorangan, trial and error.

 

Itung-itung ngamangpaatkeun teknologi, kuring nyoba-nyoba muka jasa terjemahan ngaliwatan internet. Najan mimitina rada gejed, lila-lila mah nya lumayan we. Leuleutikan, tapi geus asup kana 'kulawarga' internet biz (bisnis internet). Lian ti kauntungan finansial, loba oge pangalaman anu ku kuring pribadi dianggap kauntungan non-finansial, kabeungharan anu teu bisa malulu diukur ku pangaji duit.

 

Nyanghareupan karakter jelema anu rupa-rupa geus kaalaman. Di internet memang sagala aya. Ti mimiti euwah-euwah nepi ka nu soleh, ti mimiti tukang tipu nepi ka jelema bageur, kabeh aya. Nya di dieu kuring diajar kumaha nyanghareupanana. Kasedih, kabungah, kabeh geus karandapan.

 

Nerjemahkeun memang lain perkara gampang, lain pagawean sagawayah. Lian ti nerjemahkeun kekecapan, saestuna nu leuwih susah mah nyaeta nerjemahkeun 'rasa' basa sumber kana basa target sangkan hasilna nyugemakeun. Ngan ku sabab rasa mah lain elmu pasti (eksak), lolobana jelema masih kurang ngahargaan kana profesi penerjemah, utamana di urang. Lamun terjemahan ti luar negeri geus diitung per 'kecap' dina standar dollar, di urang mah masih keneh diitung per 'kaca', bari jeung hayang murah bae J. Padahal geus loba toleransi eta teh, harga jang konsumen lemah cai geus kacida dimurahkeunana lamun dibandingkeun jeung harga standar luar negeri.

 

Kungsi aya kajadian lucu. Hiji mangsa aya nu nerjemahkeun ti instansi pamarentah. Pagawean geus beres, transfer duit geus katarima, pangangguran tatanya, pancakaki. Ku teu dinyana, singhoreng nu silih kirim email jeung kuring teh babaturan baheula. Atuh nu tadina 'ibu-ibuan' jeung 'bapa-bapaan' teh ganti jadi silih sebut ngaran..

 

Anu aneh jeung pikasediheun oge aya. Caritana aya urang Arab ngirim email, menta dipangnerjemahkeun surat kana basa Inggris. Barang dibuka, sihoreng surat ti pembantuna (TKW) keur ka dulurna di Jawa. Jigana bae surat teh can kaburu dikirimkeun, kaburu dicolong ku dununganana. Matak ngangres, eusina nyaritakeun teu betah, dituduh tara digawe ku dununganana. Hayang mulang ka lemah cai, ngan teu dibere tiket, jaba gajihna tilu bulan can dibayar.

 

Diterjemahkeun? Ah henteu, kuriak picilakaeun. Kumaha ke mun gara-gara dununganana ngarti kana eusi surat, terus pembantuna dipahala atawa disiksa? Peupeuriheun mantuan teu bisa, atuh ulah-ulah nyilakakeun dulur, papada urang Indonesia. Moal ah, sawios bedo!

1 comment:

Anonymous said...

Waduh, baruk kantos aya nu kita nya Kang? Seueur pisan pulungeunana yeuh..post nu ieu. Hatur Nuhun